Cedar Glen, Beaudesert

Na ons verblijf in Brisbane zijn we terecht gekomen op een B&B boerderij, genaamd Cedar Glen in Beaudesert. We werden warm onthaald door Nigel & Sabrina Stephens. Hun domein was ongeveer 5.000 acres groot, zo een 2.000 ha (als ik niet verkeerd geteld heb). Het was gelegen in een prachtige vallei, vlakbij Lamington National Park.

Er waren 3 huisjes die verhuurd werden, plus het ouderlijk huis wat ook verhuurd werd. Elke cottage (zoals het daar noemde) had zijn eigen naam. Zo had je de Dairy Cottage, de Wallaby Cottage & de Stinson Cottage. De gasten konden kiezen tussen all-in, of self catering. Het viel ook meteen op hoeveel kangoeroes hier zaten! Volledige families zelf!

We maakte ook kennis met Vanessa, een nicht van Sabrina, die hier als au pair werkte. Ze kwam uit Duitsland.

Ons takenpakket was heel variërend.  Onze dag zag er zo uit:

6h30: opstaan en ontbijten

7h15: biggenhok zuiver maken. En met die 2 sjarels was dat niet altijd even gemakkelijk. Ze deden niets liever dan aan mijn kuiten knabbelen. Of hun vettige snuit tegen mijn benen wrijven. Ook mijn schoenen vonden ze geweldig, vooral mijn veters dan.

7h30: Zenia, de melkkoe vangen. Deze werd de avond ervoor gescheiden van het kalf, zodat we haar de dag erop konden melken. Haar vangen was meestal geen probleem. Soms had ze echter geen goesting om mee te werken, en bleef ze maar door grazen. Tot Renke erachter kwam dat ze vrij gevoelig was voor geluid. Dus begonnen we gewoon op een mand te kloppen, waardoor ze snel vooruit ging.

7h45: paarden en de veulens eten geven.

8h00: gasten komen vanuit de cottages toe, om aan de animal feeding te beginnen. We voederen de kippen, eenden, schapen & de biggen. Elk kind krijgt een bakje met eten en kan dan de dieren voederen. Ook waren er volwassenen die dit geweldig vonden (vooral de Singaporezen), en zij kregen dan ook een bakje met eten in J. Om de ochtendactiviteit af te sluiten was er het melken van de koe. De animal feeding was gewoonlijk gedaan tegen 8h45-9h00.

9h-13h: Renke werd meestal naar de paarden geroepen om hier te helpen. Er werden nl. ook ritten met het paard georganiseerd. Je had de short rides. Dit was voor de allerkleinste. De paarden liepen dan gewoon een rondje. Dan had je de led rides van 20 min. Dit was voor kinderen en volwassenen die nog nooit op een paard gezeten hadden. Iemand liep dan continue langs het paard, en hield het paard vast. Het was een beetje als met de hond gaan wandelen. Daarnaast waren er ook de trail rides van 1h. Hier mochten de mensen “zelf” paardrijden. Maar ook hier werd de groep geleid door de ervaren paardrijders, zoals Renke, Sabrina, Nigel & Tash. Ik met mijn 3 paardrijlessen kwam hier niet voor in aanmerking.  Dus kreeg ik als taak: de keuken. Hier was ik de rechterhand van Lyndll, de kok. Ik hielp mee met de voorbereidingen van het ontbijt, lunch & dinner. Ook moest er opgediend worden. Dus mijn eerste horeca ervaring heb ik ook weer achter de rug ;-). En nee geen borden gesneuveld.

13h-16h45: vrij

16h45-17h30: opnieuw animal feeding met de gasten. Als dit gebeurt was, moesten we onze Zenia weer vangen. Het kalfje Bastiaan, liep altijd vrolijk met haar mee. Maar natuurlijk kon hij niet mee naar de andere weide. Anders zouden we de dag erna geen melk hebben.

18h30-20h00: opdienen van het avondeten. Daarna afruimen, ontbijttafel maken & poetsen.

Dit was een doorsnee dag als er gasten waren. De dagen dat er geen gasten waren, had Nigel wel andere jobs voor ons.

Zo hebben Renke en ik de drinkbakken van het vee moeten zuiver maken. En dit waren er best veel! Overal zaten vieze slijmerige algen op. Jak. Maar gewapend met een borstel hebben we ze klein gekregen. En het resultaat mocht er wezen!

Op een andere mooie zonnige dag moest ik Zenia en haar kalf Bastiaan naar de wei brengen achter Nigel zijn huis. Om hier te geraken moest ik een stuk de weg over. Gelukkig geen drukke baan, maar toch kwamen hier regelmatig auto’s langs van de geburen. Ik moest dus zorgen dat moederkoe en haar kalf in de juiste richting bleven lopen. Nigel had me gezegd dat hij met de quad wel zou volgen om mee te helpen met het drijven. Idd hij kwam ook af. Toen hij naderde riep hij mij toe “beautiful”. En hij reed gewoon verder. Hier liep ik dan met de koeien. Op zich lukte het ook wel goed, alleen moest ik ze nu nog in de juiste wei drijven. Eenmaal dit gebeurt was, ben ik terug gewandeld naar het huis van Nigel en Sabrina. Ik wist eil niet wat de reden was dat de koe en het kalf verplaatst moesten worden. Blijkbaar gingen we Bastiaan brandmerken. Nigel begon druk met de gasfles te sleuren, en allerlei ander getuig. Ik zag het nut niet echt van het brandmerken. Het kalf had al een label in zijn oor. Waarom moet het dan nog gebrandmerkt worden? Nigel vertelde me dat het de wet was in Queensland. Het is strafbaar als je het niet doet. De labels in de oren kunnen altijd kwijt geraken, vandaar dus de brandmerking. Eenmaal alles gereed was konden we naar de wei waar Bastiaan, ons kalfje, stond. Ondertussen had ik opgemerkt dat er nog allerlei ander getuig klaar lag. Is dat allemaal voor te brandmerken? Nigel begon te lachen. Nee hoor, ik ga hem ook meteen castreren en onthoornen. Ik dacht dat mijn ontbijt er terug uit ging komen. Waar is de verdoving vroeg ik? Hij keek me aan alsof ik een of andere dwaze vraag stelde. Geen verdoving, gebeurt zo. Het kalf voelt niets door de adrenaline was de uitleg. Serieus? Oh my god, hoe ga ik hier weggeraken? Hier wil ik echt geen getuige van zijn! Aan de andere kant wist ik dat Nigel op mij rekende, aangezien er niemand van het ander personeel aanwezig was. Het is nu eenmaal de manier waarop deze dingen gebeuren hier in de outback in Australië. Maar toch, als ik hier straks van mijne sus draai, heeft hij nog niets aan mij. Voor nadenken was er alleszins geen tijd, voor ik het wist was ik het kalf aan het drijven, tot hij in de smalle schacht liep, waar hij zou vastgeklemd worden. Eenmaal hij in deze schacht stond, wou hij niet meer verder. Ik moest dus over de omheining van de schacht klimmen, om Bastiaan te duwen. Maar dit was makkelijker gezegd dan gedaan. Er was gewoon geen beweging in te krijgen. Tot hij opeens vooruit begon te lopen. Ja het lukte, hij liep recht in de “val”. Ik stond nog altijd in de schacht, waar ik Nigel hoorde roepen dat ik aan de andere kant moest komen helpen om de val te sluiten. Want zo een kalf is stiekem al heel sterk. Ik begon dus te klauteren over de omheining, maar omdat Nigel wie een halve gek aan het schreeuwen was dat ik moest doordoen, viel ik bijna met mijn clics en clacs 3m naar beneden. Eenmaal het kalf vastgemaakt was, werd het op de grond gegooid. “Watch out” riep Nigel mij toe. Ik kon nog net opzij springen, of ik lag gewoon onder Bastiaan. Moederkoe was ondertussen gek aan het worden in de wei ernaast. Ze zag het allemaal gebeuren en kon niets doen.. Ik kreeg instructies om de linkerachterpoot van Bastiaan vast te houden. Nigel verzekerde me ondertussen dat bij de castratie geen bloed zou zijn. Huh? Hij begon eraan… Ik hield mij al klaar voor evt. kicken van het kalf, want die zou het toch niet zomaar laten gebeuren. Raar maar waar, het kalf deed niets, en liet het allemaal gebeuren. Geen strijd, niets. Nigel spande een soort van tang rond de ballen van het kalf, en dit word gewoon afgeklemd. Hier komt idd geen bloed bij kijken. Maar toch, aangenaam zag het er alleszins niet uit!

Oké, dit was al achter de rug. Nummer 2, de brandmerking. Ik moest de gasfles terug open draaien, maar draaide hem per ongeluk terug dicht. Woeps. Bastiaan kreeg zijn symbool, een serieus plakaat!

Toen was het tijd voor nummer 3, nl. het onthoornen van ons Bastiaantje. Hiervoor heeft Nigel mij weggestuurd. Ze trekken letterlijk de hoorns bij het kalf uit met een of ander getuig. Ik kreeg ondertussen de opdracht om de antibioticum spuitjes klaar te leggen.  Eenmaal dit ook gebeurt was, kreeg hij NOG een label in zijn oor geschoten. Serieus vroeg ik aan Nigel? 2 labels en een brandmerking? Doet hem anders ook nog een gepersonaliseerd halsbandje aan.

Ondertussen is er wel hoop voor het vee in Australië. In West Australia, is brandmerken sinds kort verboden! De andere staten zullen op termijn dus ook volgen. Het castreren en onthoornen zal echter op deze manier blijven gebeuren..

Die nacht heb ik gedroomd dat moederkoe in mijn kamer stond, en dat ze mij wou aanvallen. Ik ben wakker geworden, nog altijd in de veronderstelling dat de koe in mijn kamer stond. Ik stond recht op mijn bed, het licht aan. Hmm, natuurlijk niets te zien, enkel een slechte droom..

Ook ben ik hier in contact gekomen met slangen.. Eil de eerste keer dat ik slangen van zo dichtbij hier in Australië gezien heb.

Elke morgen werd moederkoe dus gemolken, samen met de gasten die dan aanwezig waren. Ik was dus druk in de weer met haar te melken, tot iemand mij zei. Kijk eens naar boven. Hing daar vlak boven mij een slang. Ondertussen wist ik dat dit een Carpet Snake was, een wurgslang. Niet giftig. We lieten ze zelf zitten, omdat ze muizen vangt. Vanaf toen had ik dus elke morgen gezelschap. Meestal zat ze verstopt in een hoekje, ofwel zat ze vanboven tegen het dak geplakt. We noemde haar Polly.

Een ander verhaal is, toen er een Carpet Snake verstopt zat bij het kippenhok. Gevaarlijk voor de kiekskes en de eieren. Deze heeft Nigel met de hulp van Vanessa verwijderd. Ik stond vanop een afstand foto’s te nemen en toe te kijken. Mooie beesten, maar ik moet ze toch niet aanraken. Het was nog een jong beestje, ongeveer 3m lang. Maar ontzettend sterk! Nigel probeerde haar in een zak te steken, maar hier had ze duidelijk geen zin in. Ze begon helemaal rond zijn arm te kronkelen. Uiteindelijk met behulp van een stok heeft hij haar in de zak gestoken. Hij heeft haar terug vrij gelaten in de bossen, wat verderop.

Nog een slangenverhaal is toen ik Zenia van wei moest verplaatsten. Het was tegen 17h30, ik was helemaal alleen op de farm. Geen gasten, geen ander personeel, iedereen was weg. En ik ben achter haar aan het wandelen, tot ze opeens heel raar begint te doen. Ze begon hevig met haar hoofd te schudden, en haar ogen werden heel groot. Kroop daar recht voor haar hoeven een dikke slang. Ze kroop net onder de hooimachine. Ik heb alleen het middel en de staart van de slang gezien, maar het was echt wel een groot formaat! Het liefste van al wou ik beginnen schreeuwen. Maar niemand zou me horen, want iedereen was weg. Natuurlijk besloot de koe toen om net daar, waar net een slang gepasseerd was, beginnen te grazen! De slang zat nog altijd onder de hooimachine.. Het was alleszins geen Carpet Snake, want die kende ik ondertussen hoe ze eruit zagen. Ik vermoed (maar ben niet zeker) dat het een Brown Snake was, zeer giftig exemplaar. Ons Zenia stond nog altijd lekker te eten, geen beweging in te krijgen. En ik durfde niet echt langs de hooimachine te lopen, bang dat de slang mij zou bijten. Tot ik eraan dacht dat mevrouwtje koe gevoelig was voor geluid. Dus besloot ik om te roepen en te tieren. En ja hoor, ze kwam in beweging en liep door. Fjew opgelost! De dag erna was er van de slang geen spoor meer.. En toch meed ik de hooimachine de dagen erop.

Ook hadden we een ram op de farm. Een agressief beestje! Elke morgen en namiddag gaven we met de gasten de schapen eten. Elk kind kreeg een bakje met eten in, en kon dan zo een schaapje eten geven. Natuurlijk hadden we ook Mr. Ram die we in zijn weide moesten houden. Dus bij het openen van de poort, hielden we eten voor zijn snuit om hem te lokken en een pvc buis. Pvc buis? Ja idd, om hem te meppen als hij wou aanvallen. Gelukkig had dit beest geen hoorns meer! Meestal kregen we het voor mekaar om de ram in zijn wei te houden, terwijl de schaapjes buiten kwamen. Maar toch, zowel Renke, Vanessa als ikzelf zijn “geramd” geweest door dit beest. Hij hield ervan om in de rug aan te vallen, dus als je even niet oplette, had je prijs. Op een gegeven moment liep het weer mis, Vanessa opende de poort en had de ram niet onder controle. Hij kwam mee buiten met de schaapjes. Natuurlijk waren er die dag net veel kleine kindjes van de partij, en ik dacht dat hij hier recht op af ging lopen. “Gelukkig” liep hij recht op mij af, alleen had ik niets waar ik hem mee kon meppen... Dus ben ik maar beginnen lopen, richting de plaats waar de pvc buizen lagen. Heb ik mij omgedraaid, en hem met volle kracht een mep gegeven. Hier moest hij toch even van bekomen. Ondertussen kwam Vanessa afgelopen met nieuw eten, en hebben we hem zo terug zijn wei ingelokt. Die avond heb ik tegen Nigel gezegd dat de ram echt een probleem begon te worden. Hij vertelde dat er een nieuwe ram ging komen, want iedereen had problemen met dit beest. Maar momenteel moesten we het nog met den deze doen…

We hadden ook een kat op de boerderij, Hillary. Ze lag meestal op de trappen van ons huisje te slapen. Ze had altijd honger.. Deed me denken aan mijne Marcel, die heeft ook altijd honger J. Op de gekste uren begon ze te miauwen voor eten. Om 4h s’nachts bv. Maar het gemiauw was dan eerder een soort geschreeuw, zo luid en schel. Precies of iemand ze aan het villen was! Zowel Renke als Vanessa werden hier gek van. Ikzelf hoorde dit meestal niet, ik zat dan in dromenland.

Na 2 maanden als een echte outback farm girl, was het tijd om weer afscheid te nemen van iedereen.. Wat ga ik deze mensen toch missen! Aan de andere kant keek ik ook weer uit naar mijn nieuw avontuur. Het was tijd voor mijn surfcamp! Maar eerst back to Brisbane, om nog enkele dagen te relaxen!

  Bastiaan en Zenia

 Wallaby Cottage

 Dairy Cottage

 Stinson Cottage

 Kangaroe familie

 Mr. Ram

 Nala